Dit artikel is geschreven door onze redacteur Yoeri van Esseveld.
Bird ging eerder dit jaar in première op het Filmfestival van Cannes. Met deze film keert filmmaker Andrea Arnold (American Honey (2016), Fish Tank (2009)) terug naar haar Britse roots met een sprookjesachtig coming-of-age verhaal. Opnieuw laat Arnold zien waarom ze, samen met makers zoals Ken Loach, aan de top staat van het hedendaags Brits sociaal realisme. Hun vermogen om de levens van de Britse arbeidersklasse vast te leggen blijft ongeëvenaard, waarbij zij de meest kwetsbare groepen op een waarachtige manier vast weten te leggen.
De dromerige 12-jarige Bailey (Nykiya Adams) woont samen met haar excentrieke vader Bug (Barry Keoghan) in een krakersgemeenschap in het noorden van Kent. Bug is druk met zijn handeltjes en voorbereidingen voor zijn aanstaande huwelijk, waardoor hij weinig tijd heeft voor Bailey en haar broertjes en zusjes. Om te ontsnappen aan de chaos van het samengestelde gezin, trekt Bailey er vaak alleen op uit. Ze brengt haar tijd het liefst door in de natuur, waar ze vogels vastlegt met haar mobiele telefoon. Tijdens een van haar tochten ontmoet ze de eigenzinnige en mysterieuze Bird (Franz Rogowski), die op zoek is naar zijn geboortehuis in de buurt. Nieuwsgierig, maar voorzichtig, besluit Bailey hem te helpen.
Bird is één van die zeldzame films waarvan je na afloop niet precies kan overdragen wat je nu eigenlijk gezien hebt, maar met een heldere boodschap die je tóch diep weet te raken. Misschien komt dat door de vrije wereld die Andrea Arnold wist te vinden in het hedendaagse Engeland: een sprookjesachtig, bijna magisch realisme dat zich afspeelt tussen de motorways in o.a. een krakersparadijs vol excentrieke, warme gemeenschappelijke rituelen. Het voelt aan als een levendige, chaotische biotoop waarin iedereen—jong en oud—zich probeert te handhaven, ergens tussen harde dagelijkse realiteit, vervormd door de lens van oordeelvrije kinderlijke fantasie.
Dit gevoel wordt versterkt door de montage van editor Joe Bini (You Were Never Really Here (2017)). Hij weet de innerlijke belevingswereld van Bailey goed te vangen in sequenties vol schelle beelden en geluiden uit deze kleurrijke biotoop. Gefragmenteerde beelden en geluiden brengen je voorbij haar introvertheid. De tussentijdse videobeelden die actrice Nykiya Adams als Bailey zelf vastlegt, bieden een extra laag van authenticiteit en nodigen uit om daadwerkelijk plaats te nemen in haar innerlijke belevingswereld. Hierdoor ontstaat als kijker een directe, haast tastbare verbinding tot haar essentie, waar ook de zorgen en kwetsuren verblijven.
Deze film nodigt je uit om te reflecteren op de universele behoeften die van kinds af aan al zo voelbaar zijn, zoals vriendschap, veiligheid en het gevoel gehoord te worden. Het helpt dat Bailey nergens bang voor is. Ze heeft een gezond neusje voor avontuur, conflict en hoogtes. Andrea Arnold verkent complexe thema’s zoals armoede, geweld en verwaarlozing op een innovatieve, intieme manier, waarbij ze de worstelingen en innerlijke conflicten van het jonge hoofdpersonage op treffende wijze weet te vangen. Ze belicht zowel de complexiteit van onze samenleving voor adolescenten als het effect daarvan op de kwetsbare schoonheid van kinderlijke onschuld.
Veel lof gaat uit naar de grandioze cast van deze film, van jong tot oud. Iedere performer brengt een unieke belevingswereld en kleurrijke persoonlijkheid met zich mee, waarmee ze elkaar toch allemaal prachtig in een gedeeld midden weten te ontmoeten. Voor degenen die zich laten meeslepen door Bailey’s introspectie en kwetsbaarheid, zal het aan het einde van dit spektakel des te moeilijker zijn om afscheid te moeten nemen van haar en haar dierbaren. Bird is ongetwijfeld een aangrijpend verhaal dat je beetpakt en bij mij nog lang bleef resoneren. We kunnen allemaal wel iemand zoals Bird in ons leven gebruiken.
Bird is vanaf donderdag 28 november 2024 te zien in de bioscoop.
Tijden en tickets: vind je op Cinéart
